توسعه هنرهاي رزمي در مبارزات بدون سلاح :

از 1467 تا 1574 مخصوصا در طول دوره موروماچي جنگ هاي داخلي موجب توسعه تمامي هنرهاي رزمي شدند. تكنيك هايي كه بعدها جوجيتسو را شكل دادند همچنان در درجه دوم اهميت نسبت به سلاح قرارداشتند. البته اين تكنيك ها مبارزات نزديك با سلاح را تقويت مي نمودند . بعنوان مثال تاكنوچي ريو(Takenouchi Ryu/Takeuchi Ryu) كه در سال 1352 ميلادي پايه گذاري شد شمال تكنيك هاي مبارزه عليه حريفي ملبس به زره سبك دستكش و ساقپيچ نظامي بود اين تكنيك هاي شبه جوجيتسو كوگوسوكو(Kogu Soku) يا كوشي نوماوراي (koshi no mawari) ناميده مي شدند.

دوره ادو يا توكوگاوا دوره بسيار مهمي براي جوجيتسو بود چرا كه دراين دوره حمل سلاح براي غير اشراف و افراد عادي ممنوع شد . بنابراين آنها روي به سوي سبك هاي مبارزه بدون سلاح آوردند. در طول اين دوره اصلاح جوجيتسو با اين سبك ها عجين گشت و جاي اصطلاح كلي "كومي اوچي" را گرفت . اما غير اشراف و افراد عامي مشكل كمبود تجربه رزمي – تجربه و مهارت در سلاح كه فرد غير مسلح تجربه مي كند داشتند و همچنين مشكلاتي در آموزش لازم براي ايجاد سيستم هاي موثر رزمي داشتند. در اين سبك هاي متداول "جوجيتسو" همانطور كه بودند به سرعت مورد استفاده افراد جاني و افرادي كه كارشان بيرون انداختن مزاحمان از قمارخانه ها و ميخانه ها بود قرار

مي گرفت .سربازان به استفاده از سبك هاي مبارزه خود ادامه دادند . اما اين سبك ها درون ريو(Ryu) سري مي ماند و بيشتر محدود به خانواده و يا اعضاي طايفه بود . برخي از مدارس جوجيتسو در طول اين زمان زيباتر شدند . و شروع به توسعه كاربرد و استفاده از هنر به شكل نظامي فلسفي و روحاني به همراه آمادگي براي مبارزه نمودند.

جوجيتسو معمولا در طول دوره ادو ياوارا(yawara)ناميده مي شد و در اواخر سده1600 سبكي گوچي ريو(sekihuchi Ryu) شامل سبكي از ياوارا براساس سومو(sumo) و مناسب براي كاربرد سلاح بود . اوگوري(oguri Ryu) در سال 1616 پايه گذاري شد و شامل شامل تكنيك هايي با نام واجيتسو(wajitsu) هنر رزمي و لطافت بود . اين تكنيك ها شامل تاي جيتسو(taijitsu) اصطلاحي كلي براي تكنيك هاي بدون سلاح در اين دوره بود . اين سبك با تكنيك هاي kakushi-jitsu آن نيز شناخته مي شود.

توسعه هنر رزمي به شكل نظامي فلسفي:

كيتوريو جوجيتسو در دوره ادو پايه گذاري شد اين ريو شامل تكنيك هاي رزمي موثري در حالت مسلح و غير مسلح بود كه بخش اعظمي از شالوده كودوكان جودو به همراه جودو ورزشي را تشكيل مي دهد سرانجام تكنيك ها به سمت هنري شدن تمايل پيدا كردند و تراوا كان ثمون

(Terada kan'emon) پنجمين مدير كيتوريو(kiti Ryu) جيكيشين ريو جوجيتسو(jikishin Ryu jujitsu) را پس از بازنشستگي از مديريت كيتوريو بنا نهاد. او به عنوان اولين فردي كه از لغت جودو (judo) استفاده نمود و همچنين اجراي تكنيك هاي بدون سلاح بعنوان نظامي با مفاهيم فلسفي خود تثبيت نمود شناخته مي شود.

در اوايل سده 1800 ميلادي ايزوماتائمون(Iso Mataemon) تنجين شينيو ريو(Tenjin Shin'yo Ryu) را پايه گذاري نمود . اين سبك كاملا به جوجيتسو اختصاي داشت و بر روي ضربات (Atemi) و كاتا(Kata) براي استادي در بعد زيباشناختي و هنري و همچنين كاربرد رزمي جوجيتسو تاكيد ويژه اي داشت . از اين زمان به بعد بسياري از هنرهاي رزمي شروع به درآميختن مفهوم ذن بوديسم در آموزه هاي خود نمودند و در نتيجه موجب جهت گيري هنرهاي رزمي به سوي مفهوم ذن براي تلطيف و تقويت روحيه شدند . در تقابل با سمت و سوي كاملا رزمي سنت jitsu سبك do بر چگونگي اجراي هنر به همراه ( و برخي اوقات به جاي)كاربردهاي موثر جوجيتسو به سرعت تجزيه شدند .

در طول اين حدود 725 سبك مختلف رزمي وجود داشته است كه شامل تكنيكهاي بوده اند كه مي توان آنها را جوجيتسو ناميد .

با بازشدن درهاي ژاپن به روي جها غرب در سده 1800 و تغيير ساختار نظام سياسي ژاپن براي اولين بار غربي ها به وجه هاي مختلف فرهنگ ژاپن دست يافتند و رزمي كاران بسياري از ژاپن به نقاط مختلف جهان سفر نمودند و مهارتهاي خود را نمايش دادند. جوجيتسو كاهايي نيز به اروپا و آمريكا و جنوب آمريكا سفر كرده و نمايش هايي برگذار نمودند و كشتي گيران و بوكسورهاي معروفي را در مسابفات عمومي به چالش طلبيدند.